در طول سده‌های گذشته دیدگاه فلاسفه وشاعران مویداین اصل بوده است که انسان نیاز دارد خود را خوب و منطقی و اخلاقی جلوه دهد در صد سال گذشته نیز بسیاری از روانشناسان پذیرفته اند که انسان دارای عزت نفس می‌باشد برای انسان هیچ حکم ارزشی مهمتر از داوری او در مورد عزت نفس خویشتن نیست.
ارزشیابی شخص از خویشتن قطعی ترین عامل در رشد روانی او می‌باشد این ارزشیابی به صورت احساسی است که انتزاع و شناسا یی‌‌ان‌دشوار است زیرا پیوسته تجربه می‌شود و جزئی از هر احساس و دخیل در هر واکنش احساساتی انسان است بنابراین این تصور که یک فرد از خویشتن دارد به طور ضمنی در همه‌ی واکنشهای ارزشی تجلی می‌شود.
از سویی دیگر عملکرد تحصیل و یا موفقیت افراد در مورد تحصیل و عوامل و شرایط و امکانات و مقتضیات‌‌ان‌از جمله موضوعات مورد علاقه و جالب توجه روانشناسان و صاحب نضران علوم تربیتی می‌باشد به نظر می‌رسد پیشرفت تحصیلی و عزت نفس دارای یکرابطه متقابل می‌باشد یعنی از طرفی داشتن عزت نفس موجب پیشرفت تحصیلی می‌شود زیراکه خودباوری و تلقی مثبت از خویشتن در یادگیری و ایجاد نگرش برای تحصیل اثر می‌گذارد و موجب پیشرفت تحصیلی می‌شود از طرف دیگر موفقیت تحصیلی و رسیدن به مدارج بالا در کار اموزش موجب ارتقای عزت نفس می‌شود.
به طور کلی پیشرفت‌های انسان در هر زمینه‌‌‌ای و تجربهی موفقیت احساس خودباوری و ازشمندی و توانمندی در هر مورد باعث افزایش عزت نفس می‌شود.
ویلیام جیمز اظهار می‌دارد که هر چند مفهوم خود و عزت نفس بسیار شبیه به هم هستند اما عزت نفس اشاره به به سطوح ارزشمندی دارد کهفرد برای خود قایل است و به معنی درک و دریافت جایگاه و منزلت خود می‌باشد.
جیمز در اواخر 1880مطرح نمود که عزت نفس را می‌توان براساس میزان ارتباط بین خود واقعی و خود ارمانی تعریف نمود.
فاصله بین خود واقعی و خودآرمانی هر چقدر کمتر باشدفرد از عزت نفس بالاتری برخوردار است وهر چقدر فاصله بین این دو بیشتر یاشد میزان عزت نفس پایین تر خواهدبود.
رابسون عزت نفس را عبادت می‌داند از حس رضامندی خویشتن پذیری که از ارزیابی شخص درباره‌ی ارزشمندی قدرت و منزلت وجذابیت شایستگی و کفایت و توانایی برای ارضای تمایلات و خواسته‌های خود منتج می‌شود.
در تحقیق حاضر به بررسی رابطه بین عزت نفس و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان مقطع دبیرستان در شهر تبریز در سال تحصیلی 93-92 می‌پردازند.
ادامه مطلب